A partir d’un vers del meu estimat Manuel Alcántara, que acompanyo al final. Tracto de combinar l’escepticisme d’Alcántara -que ja es prepara per a l’oblit- amb la consciència de que sempre busquem la mateixa classe de dona.
CENDRA INEXTINGIBLE.
Doncs passa que l’oblit, abans de ser-ho,
fou un gran amor, un gran cataclisme.
Just una dona contra el meu egoisme,
Què passarà? Millor és no saber-ho.
Una dona i un amor són massa coses,
veig que s’acosta oberta a contradir-me.
Ja es remou tot: sóc a l’abisme,
resistiré i es marciran les roses.
Ara mateix, mentre jugo la partida,
ja ets passat i present a la memòria,
ja tinc records de tu dins de ma vida.
Faré una aposta per si ets definitiva,
un rostre nou per a una nova història,
però sempre ets la mateixa, brasa viva.
Gener, 2018.
**
(A partir del poema de Manuel Alcántara, “Soneto para empezar un amor”:
Soneto para empezar un amor
Ocurre que el olvido antes de serlo
fue grande amor, dorado cataclismo;
muchacha en el umbral de mi egoísmo,
¿qué va a pasar? Mejor es no saberlo.
Muchacha con amor, ¿dónde ponerlo?
Amar son cercanías de uno mismo.
Como siempre, rodando en el abismo,
se irá el amor sin verlo ni beberlo.
Tumbarse a ver qué pasa, eso es lo mío;
cumpliendo años irás en mi memoria,
viviendo para ayer como una brasa,
porque no llegará la sangre al río,
porque un día seremos sólo historia
y lo de uno es tumbarse a ver qué pasa.
Manuel Alcántara)
***